[EVENT] Konferencja Noworoczna

Niezmiernie ucieszył go widok Włocha kiedy ten pojawił się na sali, ale nie myślał, że Lovino usiądzie mu na kolanach... Jednak kiedy zauważył, że miał siedzieć na samym końcu stołu, zaraz naszła go myśl, że pewnie nic by tam nie słyszał. Romano po prostu nie chciał prawdopodobnie żeby coś mu umknęło, a zajmowanie miejsca innym osobom nie przystoi, więc zrobił co zrobił.
Uśmiechnął się, starając zignorować coś wbijające się w jego nogę - Przeżyję i wszystko dobrze, gracias, że pytasz - zerknął na zebranych, którzy coraz liczniej się schodzili - Tylko... - ściszył głos - Po co ci to w biurowcu...? Wiem, że oni są wszędzie, ale mamy przecież ochronę - mówił na tyle głośno, żeby tylko Lovino mógł go usłyszeć.
Znalazł jeszcze jedną zaletę tego, że Włoch siedział mu na kolanach. Jeżeli mu się przyśnie, a na długich konferencjach nie raz mu się to zdarzało, to przynajmniej będzie miał o kogo się oprzeć! A przecież jego były podopieczny nie będzie miał wtedy nic przeciwko, si? I tym tokiem myślenia pewnie zapędziłby się dalej, nie zauważając nawet, że Francis zaczął coś mówić na forum, gdyby nie jego tekst o wolnym wieczorze.
Spojrzał na przyjaciela zaciekawiony i rozejrzał się po sali. Gilbert pewnie już by wyskoczył z propozycją wyjścia na piwo, bo czemu by nie? Tylko, że go nie ma. Posłał więc Francji porozumiewawczy uśmiech, który miał nadzieje, że zostanie zauważony i doskonale rozpoznany.
A o pieniądzach nawet nie chciał myśleć... Miał ostatnio całkowicie dość dzielenia ich na najpotrzebniejsze sektory w swojej gospodarce.

Plan zarobkowy na najbliższy rok? Może wspomóc się działalnością mafii? Wyzbyć się uporczywej konkurencji... Przecież nowa Cosa Nostra to utrzymywane w największej tajemnicy stowarzyszenie. Gdyby zacząć z nimi, proponując to, do czego dążą, czyli osiągnięcia władzy i pieniędzy, be ponoszenia żadnej odpowiedzialności. Hmm... Tylko czy późniejsze oferty ludzi honoru, dałoby się zaakceptować? Wszyscy potrafią dochować tajemnicy. Zawsze porozumiewają się za pomocą szyfrów, dyskretnych wskazówek, niedopowiedzeniem, spojrzeń i znaczących pauz. W cosa Nostrze nikt nie zadaje zbędnych pytań ani nie mówi więcej niż to absolutnie konieczne; nikt nigdy nie myśli na głos.
Westchnął trochę znużony i rzucił spokojne spojrzenie w stronę Hiszpana.
- Zapomniałem o niej - mruknął z małym uśmieszkiem. Przyzwyczajony do obecności broni za paskiem, po prostu nie zwrócił uwagi, by odłożyć ją na miejsce. Niech jeszcze trochę porozmawiają. Może później uda się wtrącić zdanie o czarnej współpracy. Może dzięki temu, korporacja zbliżyłaby się do świata politycznego... Każdy przecież wie, jak dużo osób zasiadających w rządzie, ma do czynienia z mafią. Tym wrogim, nieuchwytnym widmem. - Jak w pracy Spagna? - zapytał od niechcenia. W tej chwili wolał porozmawiać z nim niż słuchać reszty. Poczeka na swoje pięć minut.

Nieco przykrym był widok stołu konferencyjnego, przy którym zgromadziła się masa ludzi, a dookoła Rachel miejsca świeciły pustkami. Konferencja zaczęła się już jakiś czas temu i nic nie zwiastowało tego, by pozostali z działu wydawniczego i dyplomatycznego zamierzali się zjawić.
Rude, rzadko kiedy jest spokojne, ba! Częściej nawet w gorącej wodzie kąpane i nadpobudliwe. Trudno zatem było wysiedzieć pannie Kirkland samej, nie mając do kogo otworzyć ust, by nie musieć krzyczeć przez większą część stołu. Spojrzała na Gerardo siedzącego najbliżej niej, zaledwie o dwa miejsca dalej. Spojrzała na swoje dokumenty i niewiele myśląc usiadła, przynajmniej chwilowo, na miejscu Chorwatki.
- Failte - uśmiechnęła się miło do mężczyzny i siedzącej przy nim Michelle. - Straszne braki w ludziach, prawda? - zagadnęła konspiracyjnie, licząc na cichą konwersację. Nie ubliżając oczywiście prowadzącym konferencję! Ona tylko chciała się chwilowo czymś zająć....
Ah te konferencje. Niby takie formalne, a jednak każdy robi na nich praktycznie co chce. Podobno trudno jest zdyscyplinować dzieci, ale tak po prawdzie, jeszcze trudniej jest doprowadzić do porządku dorosłych. Dziecku można jeszcze zamydlić oczka jakąś wymyślną karą, dorosły zacznie się tłumaczyć, wykłócać o swoje prawa, profity i ostatecznie... wyjdzie jeszcze z całej sytuacji na plus, bo okaże się jakimś cudem, że administracja nie spełniła jakieś powinności w jego stosunku... i tak się kręci cała karuzela biznesu.

Łaaa! Zaczęli coś mówić, ale fajnie! W tym czasie Feliks zarysował z trzy kartki zeszytu-tylko-na-ważne-notatki ale co tam! Polska siedział sobie spokojnie, ciesząc się jak dziecko na wigilię. Jeszce chwila i eksploduje. Co go tak cieszyło? Sam nie był pewien....
Uśmiechnął się, a po chwili uśmiech spełzł z jego twarzy. Przecież on też musi coś powiedzieć! Ok, niektórych zna, ale nie wszystkich... Wbrew pozorom, blondyn był nieśmiały do obcych, nie lubił przy nich za dużo mówić, a już na pewno nie przemawiać publicznie! Język mu się plątał i cholera wie co jeszcze. Przeczesał ręką włosy... Nie, to nie dla niego, ale rozmowy z innymi krajami i słuchanie ich bardzo lubił! Toteż rozejrzał się raz jeszcze (wszystkich których spotkania napotkał obdarzył uśmiechem) i napił się wody.