Dania - Min Hus

-A dziękuję, dziękuję. Coś specjalnego dla kogoś specjalnego - uśmiechnął się do niej lekko - wino podam razem z daniem głównym, a póki co uraczę Cię Kopenhanką, co? Zasmakuje Ci - mówiąc to wyciągnął dwie niskie szklanki i ustawił je na stole.

Kopenhanka? Nazwali drinka, albo wódkę, albo wino, nazwą miasta? No to ci heca. Jakby ona nazwała jakiś trunek nazwą swojej stolicy, to już by na nią poszła cała chmara ludu, że prawo jakieś narusza, że nie wypada, że to że tamto... No ale to Gruzja, a tu mamy zachód.
- Uwierzę ci na słowo w takim razie.

Polazł za blat i chwilę pogrzebał po czym wrócił ze szklanym dzbanem pełnym wody. Wewnątrz pływała cytrynka i kilka liści mięty. Nalał wody do szklanek i podsunął Tamar jedną z nich, a swoją zaś uniósł.
-Wypijmy za doskonałe oczyszczalnie ścieków i nieskazitelnie czyste wody tej ziemi

- Nie chwal się już tak. - wystawiła do niego język, ale też uniosła swoje naczynie. Chwilę patrzyła w szklankę, jakby chciała wychwycić najmniejszą drobinkę, najlżejszy bródzik... Nie znalazła. Spojrzała jeszcze raz na Sorena i wypiła trochę.

-Dobra nieprawdaż? - odstawił szklankę i usiadł obok Tara, któej podsunął pieczarki - skosztuj. Robiłem je pierwszy raz, mam nadzieję, że wyszły dobrze. Nie ukrywam, nieco się stresowałem tym spotkaniem...

Spojrzała na grzybki z lekką rezerwą.. No bo nigdy nie wiadomo, co nie? Grzyby to grzyby, Tamar z nimi ryzykować nie lubiła. W lesie jak na złego trafiałeś to dostawałeś sraczki, albo gorzej. Ale przecież Soren je kupił na targu, czy tam w spożywczym... Więc nadziała jednego na widelec i spróbowała.
- Łoł.

-Smakują? - zapytał w wielką nadzieją w oczach. Było to dla niego ważne, bo danie było w sumie tanie ale wciąż wykwintne i smaczne. Wystawił je też na pierwszy ogień by w razie czego zabić ich smak inną potrawą.[b]

-Bardzo ci wyszły, nie powiem. Aż sobie drugą wezmę. - Nadziała na widelec kolejny kapelusik. - A ty?
Spojrzała ciekawa na Duńczyka. Tylko patrzył jak ten przedszkolak na matkę, żeby pokazać najnowsze szlaczki, które robili na zajęcia, ćwicząc rysowanie literki 'a'. Chociaż, no cóż. Tym wzrokiem lekko topił twarde serduszko Gruzinki, a to misja nie łatwa. Wystarczy sobie przypomnieć, że jedyną istotą zdolną doprowadzić Tamar do takiego stanu był jej własny pies.

Wpierw nie zrozumiał o co chodzi Tamar. Minęło praę setnych sekund zanim synapsy jego mózgu zaiskrzyły. Łapiąc o co chodzi dziabnął grzyba widelcem i wsadził go sobie do ust. Przeżuwał dokładnie wpatrując się w gościa jak w obrazek nadal robiąc tą swoją minę. Oczywiście nieświadomie, miał wrażenie, że zawsze tak wygląda i że to normalne. Nikt nigdy mu nic nie mówił więc po co zmieniać cokolwiek...

Aż podniosła rękę do jego głowy i podrapała go za uchem.
- Ale ty masz oczyska. Po prostu tylko głaskać. Jak mojego psa. - uśmiechnęła się i wzięła sobie następną. - A te ci wyszły genialnie. I wcale nie przesadzam.
Pociągnęła go lekko z za policzek, po czym wzięła wreszcie od niego rękę i poprawiła sobie kołnierz koszulki.

Zmarszczył brwi słysząc to porównanie.
-Przyrównałaś mnie do psa...nie wiem czy to dobrze... - zmierzył ją wzrokiem jakby chcąc coś od niej więcej wyciągnąć. I mimo tych pieszczot, które spodobały się Duńczykowi i to bardzo to chciałby wiedzieć czemu akurat do jej psa. Też ma poczochraną sierść na głowie? Umie robić pieczarki? Czuł, ze dopóki się nie dowie to to nie da mu spać po nocach. - Wyjaśnisz mi to? - wyprostował się i wciąż nasłuchując odpowiedzi udał się do kuchni po danie główne

- Bardzo dobrze. - poiwedziała patrząc za nim. - Psy to bardzo mądre stworzenia. I lojalne. Bardziej niż większość ludzi, a szkoda.
Tamar naprawdę szanowała i kochała psy. Koty już mniej, ale jak się położy na kolanach taki mały puszysty kłębek, to jej serduszko nagle zaczynało mięknąć...

-A skąd wiesz, że jestem wierny? Może sprawiam tylko takie wrażenie? - mówiąc to sięgnął po musakę i pokroił ją brzegiem łopatki po czym zaniósł na stół. Odkorkował też wino i rozlał je do kieliszków - Wiesz jak to może być, że niby cicha woda i w ogóle, a tu nagle coś wyskakuje niespodziewanego - nałożył jej średnią porcję. Jakby założył za dużą, to darłaby się jak stare gacie, ze uważa ją za obżartucha, a jakby dał małą to marudziłaby, ze jej szczędzi i jest skąpy...kobiety - Więc nie wiesz jak to jest. A zawsze mogę być samotnym wilkiem. To co? Smacznego!

- Wiesz, znam się na ludziach. - powiedziała, patrząc na potrawę. - Pachnie i wygląda ładnie.
Uśmiechnęła się.
- Ale wracając do tego, że znam się na ludziach... Nie wyglądasz mi na złego człowieka. Mało rozsądnego, to prawda, ale nie na złego. - stwierdziła, opierając się wygodniej o krzesło. Pokroiła wszystko co było na talerzu, po czym spojrzała w okno.
- Ładny widok tu masz - wskazała widelcem za okno. - U mnie tylko pola i ulica sąsiadów. No i rzeka, ale to chyba sam widziałeś.
Tak, Tamar... Tamar nie uważała miejsca swojego zamieszkania, za szczególnie urokliwe. Było ładne, to fakt, ale chętnie przeniosłaby się gdzieś bardziej w centrum... Może nawet do pałacu? Zamku? Albo ostatecznie gdzieś w góry. Tylko ona, Bazyl i źródło internetu.